• İmam Malik'e ulaştığına göre, Hz. Peygamber (sav) şöyle buyurmuştur :

"Size iki şey bırakıyorum ki, onlara sarıldığınız müddetce asla sapıtmazsınız: Allah'ın Kitab'ı ve Resûlünün sünneti" (Muvatta)

• - "Sizin en hayırlınız Kur'ân'ı öğrenen ve öğretendir.” (Buhari, Ebu Davud, Tirmizi)

• Abdullah b. Amr (r.a) : Resulullah (s.a.v)’ın şöyle buyurduğunu rivayet etmiştir.

“Kur’anı okuyan kimse, derece, derece peygamberliğe yaklaşır. Şu kadar var ki, ona vahyedilmez (o peygamber değildir). Kur’an ehlinin, hafızasında Kur’an varken, kızanla kızması, cahilane harekette bulunanla, cahil olması gerekmez” (Hakim)

Bir gün Peygamber Efendimiz Ashâbıyla sohbet ederken, yanında bulunanlardan Hz.Hilâl (ra)'a: "Divit'in yanında mı?" diye sormuşlar. Onun hayır demesi üzerine: "Yâ Hilâl, Diviti (kalemi) yanından ayırma, zîrâ kıyâmete kadar hayır divittedir", buyurmuşlardır. Yazıda dikkat edilmesi îcâbeden hususlardan biri yazının güzel ve düzgün olmasıdır. Güzel yazı, yazanın ruhunu huzur ve sükûnunu aksettirir ve okuyanı rahatlatır. Sinirli ve acele yazılan bir yazı hemen belli olur. Okuyanı rahatsız eder. Yazandan başkasının okuyamadığı bir yazının, sahibinden başkasına faydası olmaz. Yanlış anlamalara sebep olacak imlâ ve harf hatalarından sakınmak îcâbeder. Yanlış bir noktanın bile yanlış mânâlara sebep olabileceği ehlince malumdur.

Risaleleri yazmanın iki büyük temel faydası vardır. Birincisi Kur’an harfleriyle okuyup yazmayı öğrenmektir. İkincisi bu kuvvetli iman derslerini bizzat eliyle çoğaltmaktan gelen çok büyük sevapları kazanmaktır. Üstad Bediüzzaman hazretleri Lem’alar’da, İhlas Risalesi’nin sonundaki Yazı Mektubunda iki hadis-i şerife dayanarak kendi elleriyle Risale-i Nur’u yazanların yüz şehid sevabı kazanabileceğini bildirmektedir.

Aynı mektubun haşiyesinde ise Risale-i Nur’u yazmanın beş çeşit ibadet manası taşıdığını şöyle anlatmaktadır:

Bedîüzzaman Hazretleri, Kur’ân harfleri üzerindeki hassâsiyeti sebebi ile ken­disini ifrâtla ithâm ederek, “En mühim hakāik-i Kur’âniye ve îmâniye ile meşgul olduğun halde, neden onu muvakkaten (geçici olarak) bırakıp en ziyade ma‘nâdan uzak olan hurûf-u hecâiyenin (hecelerin harfleri) adedlerinden bahsediyorsun?” suâline karşı, “Çünki bu meş’ûm zamanda Kur’ân’ın bir temel taşı olan hurûfuna (harflerine) hücum ediliyor ve onların tebdîline (değiştirilmesine) çalışıyorlar” cevabını veriyor, her vesîle ile hatt-ı Kur’ân’ın muhâfaza edilmesi hizmetinin ehemmiyetine işaret ediyordu.

Bedîüzzaman Hazretleri bu hususta talebelerinin önüne şu hedefi koy­muştu: